Κρύο, καιρός για… έναν
Yπάρχουν άνθρωποι που είναι μόνοι, χωρίς να νιώθουν δυστυχισμένοι. Γιατί η μοναξιά δεν τους επιβλήθηκε, αλλά είναι προσωπική τους επιλογή.
Κλείνεις την πόρτα του σπιτιού και κοιτάς πίσω σου. Οι επισκέπτες έφυγαν και τώρα είσαι μόνο εσύ, παρέα με τον εαυτό σου. Κανείς άλλος δεν βρίσκεται εκεί και το μόνο αντικείμενο που φέρνει “ζωή” στον χώρο είναι η τηλεόραση. Νιώθεις χαρούμενος, που επιτέλους έχεις το σπίτι μόνο για σένα και είσαι ελεύθερος να κάνεις ότι τραβάει η όρεξη σου, χωρίς γκρίνιες και διακοπές. Από την άλλη, έχεις ενοχές που χαίρεσαι με τη μοναξιά σου και δεν αναζητάς παρέα. Σου έρχονται στο μυαλό τα λόγια φίλων, γνωστών και συγγενών σου, πως πρέπει να συμμετέχεις συχνότερα σε κοινωνικές συναναστροφές και ιδιαίτερα αυτές τις μέρες, με τη γιορτή του Αγίου Βαλεντίνου στο επίκεντρο του μήνα.
Σε πρώτη ανάγνωση, η μοναξιά θεωρείται αρνητική έννοια. Ο άνθρωπος είναι από τη φύση του κοινωνικό ον. Συνεπώς, είναι κυρίαρχη η αντίληψη ότι το να είναι κανείς μόνος του δεν συνάδει με τη φύση μας, άρα είναι μία ανεπιθύμητη κατάσταση. Ξέρουμε κάποιον που νιώθει μια χαρά με το να είναι μόνος σε προσωπικό επίπεδο, δεν δείχνει να κόπτεται ιδιαίτερα να βρει ένα ταίρι και παραξενευόμαστε. Βλέπουμε έναν άλλον να τρώει μόνος του σε ένα τραπέζι και αμέσως νιώθουμε λύπηση που δεν έχει παρέα. Αναρωτιόμαστε ποιοι να είναι οι λόγοι που ωθούν αυτούς τους ανθρώπους στη μοναξιά, ίσως τους ρίχνουμε πού και πού ένα βλέμμα οίκτου και κάνουμε τον σταυρό μας που δεν βρισκόμαστε εμείς στη “δυσχερή” τους θέση.
Πόσες φορές, ωστόσο, εμείς οι ίδιοι δεν επιζητήσαμε την ηρεμία, δεν επιδιώξαμε να μείνουμε μόνοι μας για λίγη ώρα ή για μεγαλύτερο διάστημα και δεν ευχαριστηθήκαμε τη γαλήνη και την ελευθερία στις κινήσεις μας χωρίς την παρουσία άλλων; Καθένας μας ορίζει τον βαθμό κοινωνικότητάς του βάσει των δικών του αναγκών και πεποιθήσεων. Κάποιος θεωρεί πως μία γεμάτη ζωή σημαίνει να περιστοιχίζεται και να αλληλεπιδράει με πολλά άτομα στην καθημερινότητά του. Για κάποιον άλλον, όμως, η ηρεμία είναι το κύριο ζητούμενο για να μπορέσει να λειτουργήσει με τον δικό του τρόπο.
Καμία από τις δύο στάσεις ζωής δεν πρέπει να μας ξενίζει. Όσον αφορά τις προσωπικές σχέσεις, μάλιστα, από τη στιγμή που πρόκειται για ένα τόσο σημαντικό κομμάτι της ζωής μας, καθένας οφείλει να προχωράει ακολουθώντας τις δικές του αντιλήψεις και όχι να πράττει σύμφωνα με αυτά που λέει ή κάνει κάποιος άλλος. Σεβόμαστε τη στάση που διατηρεί ο συνάνθρωπος μας, ακόμα κι αν είναι για λόγους που εμείς δεν είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε. Εφόσον η μοναξιά είναι προσωπική επιλογή του ατόμου, το να χλευάσουμε ή να κολλήσουμε ταμπέλα επάνω του επειδή δεν συμφωνεί με τις δικές μας επιλογές, είναι δείγμα εγωκεντρισμού και αλαζονείας.
Η μοναξιά, επομένως, μπορεί να είναι και ευχάριστη για όποιον την βιώνει. Εξάλλου, αν θέλουμε να γιορτάσουμε την ημέρα του Αγίου Βαλεντίνου, μπορούμε κάλλιστα να περιποιηθούμε τον εαυτό μας με ένα προσωπικό δείπνο ή χαρίζοντάς μας ένα κουτί σοκολατάκια. Δεν χρειάζεται να είμαστε δύο ή χίλιοι δύο ώστε να ευχαριστηθούμε την επονομαζόμενη «ημέρα της αγάπης».
Ζωή Ν.Τουβρά
About Author
