Οι γάτες του Βερέττα

Πολυτάλαντος ο Μάριος Βερέττας! Παράλληλα με την εκδοτική, συγγραφική και μεταφραστική του ιδιότητα, τώρα μας αποκαλύπτει κι ένα ακόμα ταλέντο του: αυτό του ζωγράφου.
Ταλέντο γνήσιο, όχι όμως και καινούργιο, όπως μας είπε στη συζήτηση που είχαμε μαζί του, εν όψει της παρουσίασης του νέου βιβλίου των εκδόσεων Βερέττα «Ιστορία μίας γάτας» του Εμμ. Ροΐδη που εικονογράφησε και θα γίνει στο βιβλιοπωλείο «Το Δέντρο» στις 5 Μαΐου, όπου ταυτόχρονα θα έχουμε την ευκαιρία να απολαύσουμε και έκθεση ζωγραφικής με τις πενήντα γάτες που φιλοτέχνησε.

Σας ξέρουμε σαν συγγραφέα, εκδότη και μεταφραστή. Τώρα μας εμφανίζετε άλλη μία ιδιότητά σας, αυτή του ζωγράφου.
Πρέπει να σας πω ότι στην πραγματικότητα η ζωγραφική προϋπήρχε από όλες μου τις ιδιότητες! Κάποτε στα νιάτα μου, μου άρεσε πολύ να ζωγραφίζω και μάλιστα γι’ αυτό το λόγο παρακολούθησα μαθήματα στην Αρλέτα, η οποία ως γνωστόν ήταν εξαιρετική ζωγράφος με δάσκαλο τον Μόραλη και από την οποία πήρα πολύτιμες γνώσεις. Αργότερα παράτησα τα μαθήματα, δεν μ’ ενδιέφεραν πια, ωστόσο εξακολούθησα να ζωγραφίζω. Μάλιστα για ένα διάστημα, όταν μετανάστευσα στην Ολλανδία, ζωγράφιζα συστηματικά και σχεδόν επαγγελματικά, δηλαδή πουλούσα κανονικά πίνακές μου. Όταν επέστρεψα στην Ελλάδα τα παράτησα, αν και κάποιο φεγγάρι δημοσίευα πολιτικά σκίτσα στην Εξόρμηση. Δεν είναι λοιπόν κάποιο νέο χόμπυ, αλλά κάτι με … προϊστορία στη ζωή μου η ζωγραφική.

Και οι γάτες πώς προέκυψαν;
Τώρα τελευταία τα ξαναθυμήθηκα ξαφνικά, έπιασα τα πινέλα μου. Οι γάτες προέκυψαν, διότι καταρχήν τις αγαπώ. Πάντα τις αγαπούσα. Ζωγράφισα λοιπόν πρώτα μια πανέξυπνη γάτα της γειτονιάς που τη συμπαθώ πολύ και μετά πήρα το κολάϊ κι έφτιαξα μια σειρά με πενήντα γάτες.

Με τι υλικά ζωγραφίζετε;
Χρησιμοποιώ την αρχαία ελληνική τεχνική: αυγό τέμπερα. Μ’ ενοχλεί η μυρωδιά του λαδιού κι επιπλέον με το αυγό όσο περνάει ο καιρός γίνονται πιο ζωηρά τα χρώματα, ενώ με το λάδι όσο πάει και σκουραίνει.

Τι είναι αυτό που σας γοητεύει τόσο στις γάτες ώστε να τις κάνετε μούσες σας;
Έχουν φοβερή εκφραστικότητα και μια απίστευτη ποικιλία χρωμάτων. Δεν τις ανθρωποποιώ ζωγραφίζοντάς τες, τις αφήνω να είναι αυτό που είναι: γάτες. Οι πίνακές μου μάλιστα βοηθάνε τον παρατηρητή να τις δει και καλύτερα. Η γάτα είναι γάτα. Με τις γραμμίτσες της στο κούτελο, με τα αυτάκια της τα ζωηρά, με τις σκιές και με το περίγραμμα στα μάτια της που το έχουν όλες οι γάτες και που μάλλον από αυτές έμαθαν οι γυναίκες, οι Αιγύπτιες πρώτες, να βάφουν τα μάτια τους. Με την υπέροχη ουρά που κουνιέται και είναι μέσο έκφρασης της γάτας.

Πενήντα γάτες είναι πολλές! Πώς βρήκατε τα… μοντέλα σας;
Τριγυρνάω τις γειτονιές και τα σοκάκια, φωτογραφίζω γάτες, εμπνέομαι από τις φωτογραφίες αυτές, τις παραλλάσσω και λίγο, αλλάζω το χρώμα, αλλάζω το φόντο και έτσι βγαίνουν οι πίνακές μου.

Και η “Ιστορία μιας γάτας”;
Η «Ιστορία μίας γάτας» είναι μία πολύ τρυφερή αφήγηση του Ροΐδη για μία γατούλα που του έκανε παρέα όταν ήταν εσώκλειστος σε ένα σχολείο στη Σύρο, την οποία εχθρευόταν η οικονόμος του οικοτροφείου κλπ, κλπ. Ως εκδότης λοιπόν αποφάσισα να εκδώσω την “Ιστορία μίας γάτας” που έχει ξεχαστεί και ταυτόχρονα να τη στολίσω με πίνακές μου.