Χρυσούλα Σκεπετζή | Έκθεση “Αδέξιες Μοναξιές ΙΙ”

Ο χώρος τέχνης “Ηώς” παρουσιάζει την ατομική έκθεση σύγχρονης τέχνης της εικαστικού και ποιήτριας Χρυσούλας Σκεπετζή με τίτλο: Αδέξιες Μοναξιές ΙΙ.

Την έκθεση επιμελήθηκε ο ιστορικός τέχνης Γιώργος Καραταράκης.

Η έκθεση φιλοτεχνήθηκε πριν και κατά τη διάρκεια των lockdown της πανδημίας του covid19.

Παρουσιάστηκε τον Φεβρουάριο του 2022 στην γκαλερί “Μορφές” στο Ρέθυμνο Κρήτης.

Η καλλιτέχνις

Η Χρυσούλα Σκεπετζή κατάγεται από το Ρέθυμνο της Κρήτης.

Πολυβραβευμένη εικαστικός εντός και εκτός Ελλάδος, έχει πάρει για τη δουλειά της δύο διεθνή βραβεία στις Μπιενάλε της Αργεντινής και του Μεξικού και τρία εθνικά βραβεία στην Ελλάδα και την Τουρκία.

Επίσης έχει εκδώσει 4 ποιητικές συλλογές κι έχει βραβευθεί κατ’ επανάληψη για την ποίησή της.

Έχει πραγματοποιήσει 28 ατομικές εκθέσεις σε Σουηδία & Ελλάδα.

Έχει λάβει μέρος σε 30 διεθνείς διοργανώσεις στο DUBAI, PARIS, SAINT PETERSBURG, NEW YORK, ARGENTINA, MEXICO, GERMAN, MAROCCO, SWEDEN, TURKEY, ΚΥΠΡΟ, CREECE, FINLAND, SPAIN, MOGGOLIA, CHINA, NORWAY & σε 68 ομαδικές εκθέσεις στη Γαλλία, Ρωσία, Γερμανία, Κύπρο & Ελλάδα.

Διδάσκει τέχνη σε μεταπτυχιακούς φοιτητές στο Παν/μιο Κρήτης, σε ενηλίκους, εφήβους και παιδιά.

Κριτική

Ο ιστορικός τέχνης και επιμελητής της έκθεσης Γιώργος Καραταράκης γράφει:

Αδέξιες Μοναξιές.

Με αυτόν τον υπαινικτικό και αρκούντως συμβολικό τίτλο, μας σύστησε η Χρυσούλα Σκεπετζή το δημιούργημα της, αποτελούμενο από τσιγαρόκουτες, εφημερίδες, μικρά διάφανα κουτιά και σχέδια με μελάνι.

Η πληθωρική τόσο σε νόημα, όσο και σε όγκο εγκατάσταση, είναι γέννημα της περιόδου της καραντίνας. Θέματα της, το ζήτημα της ύπαρξης στη σύγχρονη κοινωνία, η απομόνωση, ο εγκλεισμός, είτε αυτός είναι άμεσα επιβαλλόμενος, είτε όχι.

Τα διάφανα κουτιά, που άλλοτε ανοίγουν καλώντας τον θεατή για αλληλεπίδραση και άλλοτε μένουν κλειστά, κατάλληλα μόνο για ηδονοβλεπτικές περιπλανήσεις, δημιουργούν ιστορίες ελεύθερης ερμηνείας και τοποθέτησης. Μας παραπέμπουν στις οθόνες ή ενδεχομένως σε μικρά διαμερίσματα, κλειστά θωρακισμένα σκηνικά, που προστατεύουν, απομονώνοντας.

Ο θεατής ως άλλος James Stewart στον Σιωπηλό Μάρτυρα, του Hitchcock, παρατηρεί, προσλαμβάνει και ερμηνεύει, άλλοτε μηχανικά και άλλοτε κριτικά.

Οι εφημερίδες δρουν αινιγματικά δημιουργώντας συνειρμούς προς τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, τον ρόλο τους στις ζωές μας και στη λήψη των αποφάσεων μας.

Τα σχέδια με μελάνι που συνοδεύουν την εγκατάσταση, αντηχούν με τη σειρά τους το ευρύτερο πνεύμα του έργου. Διατηρώντας σε μορφοπλαστικό επίπεδο μία essence ιαπωνικού manga, παρουσιάζουν ανθρώπους σε καθημερινές αστικές ασχολίες. Άνθρωποι καθήμενοι και άνθρωποι όρθιοι με ένα κοινό μοτίβο να επανέρχεται, αυτό του καθοδηγητή, που μιλάει αλλά δεν ακούγεται, που σου δίνει τη δυνατότητα να σηκωθείς, αλλά εσύ παραμένεις αδρανής.

Πιστή στην εννοιολογική τέχνη η κα Σκεπετζή φιλοτέχνησε έργα με πολυεπίπεδα στρώματα σύνταξης, κατανόησης και πρόσληψης.

Η αφήγηση, αν και καθοδηγείται από το ίδιο το δομικό πλαίσιο των έργων και της μαεστρίας της δημιουργού, δεν επιβάλλεται σε καμία περίπτωση στον θεατή, ούτε προσπαθεί να πείσει για κάτι. Σχεδόν σαν αόρατος μάρτυρας απλώς παρατηρεί, τον αναγνώστη του έργου που με τη σειρά του ξεδιπλώνει τις ιστορίες.

Οι σαφείς αναφορές της καλλιτέχνιδας στα ανθρωπάκια του Γιάννη Γαΐτη, στα απομονωτικά αστικά περιβάλλοντα των Edward Hooper και George Tooker, αναδεικνύουν ότι ο εγκλεισμός και η μοναξιά στη σύγχρονη πραγματικότητα δεν είναι αποκλειστικό φαινόμενο της πανδημίας.

H άντληση μορφών-περιεχόμενου από την εννοιολογική τέχνη, καθώς και οι επίκαιροί τους προβληματισμοί, καθιστούν τα έργα της κα Σκεπετζή τόσο καίρια, όσο απαραίτητα.

Φανερώνουν μία υποθάλπτουσα ευαισθησία για την σύγχρονη ύπαρξη στα μεγάλα αστικά κέντρα, δημιουργούν συνειρμούς, σκέψεις και απορίες εγείροντας ερωτήματα με τις επιδέξιες σιωπές τους.