Απόψε αυτοσχεδιάζουμε. Η ικανότητα να μετατρέπεις την τέχνη – και τη ζωή – σε ένα γοητευτικό “παιχνίδι” έδωσε την έμπνευση στον Δημήτρη Σανούλη να γράψει το βιβλίο “Ο Αυτοσχεδιασμός στη μουσική, στην τέχνη, στη ζωή” που παρουσιάζει ο Σύλλογος Αρχιτεκτονικής και Πολιτιστικής Κληρονομιάς το Σάββατο 10 Ιουνίου 2017, ώρα 20.00, στο Κατάλυμα της Γλώσσας της Αγγλίας στη Μεσαιωνική Πόλη.
Μια πρώτη γεύση μας έδωσε ο συγγραφέας στη συνέντευξη που ακολουθεί.
Πώς αποφασίσατε να γράψετε αυτό το βιβλίο;
Θέλω να σας πω ότι δεν είμαι επαγγελματίας συγγραφέας και δεν ξέρω ακόμα αν θα γράψω δεύτερο βιβλίο, αν και έχω κάτι σκεφτεί. Ασφαλώς υπάρχουν συγγραφείς που αυτό που κάνουν είναι η δουλειά τους, αλλά συνήθως ¨κάτι¨ νιώθουν βαθιά μέσα τους και αυτό είναι που τους παροτρύνει να το γράψουν σε ένα χαρτί ή στο πληκτρολόγιο του υπολογιστή. Για μένα εμπνευστές μου ήταν οι μεγάλοι μουσικοί, καλλιτέχνες, ποιητές κ.τ.λ. όχι όμως τόσο πολύ για το έργο τους αλλά γι’ αυτό που είναι στην ζωή τους, διαβάζοντας τις βιογραφίες τους και μελετώντας ποια άποψη είχαν γι’ αυτό που λέμε ζωή.
«Ο Αυτοσχεδιασμός στη μουσική, στην τέχνη, στη ζωή. Η δύναμη του παιχνιδιού». Γιατί διαλέξατε αυτό τον τίτλο και πώς συνδέεται ο αυτοσχεδιασμός με το παιχνίδι;
Τα πάντα στην ζωή είναι αυτοσχεδιασμός, από τον τρόπο που μιλάμε, από το πώς πίνουμε τον καφέ μας, από το ποια είναι η συμπεριφορά μας στην κοινωνία και στις ανθρώπινες σχέσεις μας – δεν είναι διαφορετική η τέχνη από την ζωή μας. H ίδια η ζωή είναι μια μορφή τέχνης, που εκεί μέσα παίζουμε σαν να είμαστε ηθοποιοί πάνω σε ένα θεατρικό σανίδι. Όλα είναι ένα παιχνίδι: ο έρωτας, η αγάπη, η πολιτική, ο γάμος, οι ανθρώπινες σχέσεις και συμπεριφορές… και όλο αυτό το παιχνίδι αν το παίξεις σαν μικρό παιδάκι, σε αυτό το σημείο ίσως να βρίσκεται η μαγεία, η έμπνευση, η ελευθερία. Παίζω μουσική, παίζω θέατρο, το λέει η ίδια η λέξη ¨ΠΑΙΖΩ¨ παιχνίδι. Τι θα γινόταν άραγε αν στην οποιαδήποτε ηλικία που βρίσκεται σήμερα ο καθένας μας γινόμασταν ξαφνικά μέσα μας και πάλι παιδιά;
Ποια είναι η ιδανική πνευματική και ψυχική κατάσταση για να μπορεί κάποιος να αυτοσχεδιάσει;
Υπάρχουν δύο ειδών καλλιτέχνες: οι πολύ καλοί και αυτοί που είναι αληθινοί. Ο αληθινός καλλιτέχνης λοιπόν την στιγμή της ζωντανής παράστασης βρίσκεται σε μιαν άλλη υποκειμενική διάσταση, σε έναν άλλο εικονικό και φανταστικό κόσμο και μέσα από εκεί ερμηνεύει ελεύθερος, χωρίς εγωισμό, χωρίς να θέλει να πετύχει κάτι, χωρίς αντιφάσεις και αντιθέσεις – σαν ένα μικρό πουλάκι που πετάει ελεύθερο στον ουρανό και μέσα από εκεί έρχεται η ίδια η τέχνη και αποκαλύπτει όλα τα κρυμμένα μυστικά της, ανοίγει τα φτερά της και δίνει μια εκπληκτική, μια πελώρια δύναμη στον καλλιτέχνη.
Σε ποιους απευθύνεται το βιβλίο σας;
Το βιβλίο απευθύνεται κυρίως σε καλλιτέχνες, μουσικούς , τραγουδιστές, χορευτές, ηθοποιούς, ζωγράφους – σε όλους όσους ασχολούνται με κάποια μορφή τέχνης είτε είναι επαγγελματίες είτε είναι ερασιτέχνες. Αναφέρεται κυρίως στον εσωτερικό ψυχισμό του καλλιτέχνη και όχι τόσο σε τεχνικούς όρους οι οποίοι έτσι και αλλιώς διδάσκονται στις ανάλογες σχολές. Όμως όπως είπα και πριν η τέχνη δεν διαφέρει από την ίδια μας την ζωή. Αυτά που γράφω για την τέχνη ισχύουν ακριβώς τα ίδια και για την ίδια μας την ζωή , οπότε εάν το διαβάσει κάποιος δεύτερη φορά και αντικαταστήσει τις λέξεις μουσική, πιάνο, τραγούδι με την λέξη «ζωή» ισχύουν ακριβώς τα ίδια και για την ζωή μας – οπότε το βιβλίο απευθύνεται θα έλεγα σε όλους.
Είχατε μέχρι σήμερα κάποια κορυφαία εμπειρία που να σχετίζεται με τον αυτοσχεδιασμό – στην τέχνη ή στη ζωή;
Από την στιγμή που θα πω ναι, ότι είχα κάποια εμπειρία, αμέσως αυτό αποτελεί μια ανάμνηση αποθηκευμένη στην μνήμη του μυαλού μου άρα αποτελεί παρελθόν, είναι κάτι παλιό που πέρασε και δεν είναι κάτι ζωντανό, αληθινό, αγνό, όμορφο που να ανήκει στο ζωντανό παρόν. Όποιος πει ότι είδα την αλήθεια δεν την έχει δει, όποιος πει βρήκα, ξέρω την αγάπη, την ελευθερία, την δύναμη δεν την ξέρει, γιατί δεν είναι η αγάπη κάτι που το πιάνεις με τα χέρια σου, δεν έχει μορφή, είναι κάτι που υπάρχει εκεί έξω και ή το νιώθεις ή δεν το νιώθεις, δεν είναι κάτι το οποίο είναι μόνιμο πάνω σου και σου ανήκει. Αν πεις μου ανήκει τότε η συμπεριφορά σου είναι μηχανική και εγωιστική. Στο χέρι μας είναι να το ανακαλύψουμε, αλλά για να γίνει αυτό πρέπει να υπάρχει φλόγα μέσα μας που να θέλει με τρόπο παιδικό να μάθει, να ανακαλύψει χωρίς σκοπό, χωρίς συμφέρον και εγωισμό, πάρα μόνο με αγάπη και συμπόνια.
Συνέντευξη στην Ευρυδίκη Κοβάνη
About Author
