Μικαέλα Δανά:
“Ο ηθοποιός πρέπει να αγρυπνά, να αγγίζει, να αφυπνίζει, να θέτει προβληματισμούς και να ψυχαγωγεί χωρίς να διασκεδάζει”.
Η Μικαέλα Δανά εμφανίζεται φέτος σε δύο σημαντικές θεατρικές παραστάσεις: στο “Πάκο Γιούνκε” του Σέζαρ Βαγιέχο σε σκηνοθεσία Λευτέρη Παπακώστα στο Θέατρο 104 και στο “Φοβάμαι Ταυρομάχε” του Pedro Lemebel σε σκηνοθεσία Άννας Βαγενά στο Θέατρο Μεταξουργείο.
Είχαμε έτσι την ευκαιρία για μία ενδιαφέρουσα συζήτηση μαζί της.
Συνέντευξη στην Ευρυδίκη Κοβάνη
Πώς αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το θέατρο;
Από μικρή μου άρεσαν οι παραστατικές τέχνες. Η μητέρα μου είναι μουσικός, ζούσα λοιπόν μαζί τους. Μετά από χρόνια μόλις τελείωσα με τις σπουδές μου στην τριτοβάθμια εκπαίδευση ήμουν σε δίλημμα αν θα συνεχίσω με επιπλέον πανεπιστημιακές σπουδές ή αν θα κάνω αυτό που ήθελα πάντα, να ασχοληθώ δηλαδή με μια τέχνη που χωράει την μουσική, τον λόγο, την κίνηση και το συναίσθημα. Και τελικά τα κατάφερα νομίζω…
Είστε ηθοποιός και καθηγήτρια υποκριτικής. Ποια ιδιότητα σας εκφράζει καλύτερα;
Μου αρέσει πολύ η διαδικασία της διδασκαλίας της τέχνης μου στους υπόλοιπους ανθρώπους μικρούς και μεγάλους, αλλά και η διαδικασία της εκμάθησης κειμένων, ο ψυχικός και σωματικός ιδρώτας των προβών. Οπότε δεν μπορώ να τα διαχωρίσω.
Μιλήστε μας για τον Ουμπέρτο Γκριβ, τον ρόλο που ερμηνεύετε στο έργο «Πάκο Γιούνκε».
Ο Ουμπέρτο Γκριβ είναι ένα παιδί γεμάτο θυμό που εκφράζεται μέσα από το bullying, σαν να υπάρχει μόνο μέσα από αυτό.
Ένας χαρακτήρας που ανακυκλώνει την ταξική του κυριαρχία ως ο ανώτερος κοινωνικά και την σωματική του υπεροχή ως ο δυνατότερος.
Βαθιά μόνος, όπως και όλοι οι ήρωες του έργου. Εύστροφος μόνο στην αντιγραφή, στην σκανταλιά, στην πλάκα και στην ρεμούλα.
Στο «Πάκο Γιούνκε» κυριαρχεί παντού η βία. Η βιαιότητα είναι μία «φυσιολογική», ενστικτώδης τάση του ανθρώπου ή κάτι επίκτητο;
Είναι ένα έργο για τον σχολικό εκφοβισμό που, αν και γραμμένο στο παρελθόν από τον Περουβιανό ποιητή συγγραφέα Σεζάρ Βαγιέχο, έχει άμεση σχέση με το σήμερα και την αγριότητα της κοινωνίας μας και του συστήματος όπου ζούμε μέσα από τα μάτια των παιδιών και δη των εφήβων του σήμερα.
Παρ’ όλ’ αυτά θέλω να πιστεύω πως όχι, αυτή η αρρωστημένα συνεχής βία δεν είναι στην φύση του ανθρώπου. Είναι σημείο του πολιτικού συστήματος όπου ζούμε και έχουμε γαλουχηθεί για πολλά χρόνια τώρα εξ ου και νομίζουμε πως είναι κάτι το φυσιολογικό. Και εδώ δεν μιλάμε για την έννοια δράση-αντίδραση που είναι όντως και νομοτελειακά φυσικό.
Πώς προσεγγίσατε ερμηνευτικά τον ρόλο ενός «κακού παιδιού»;
Χρειάστηκε να ερευνήσω αχαρτογράφητα νερά του παρελθόντος μου, όπου εγώ δεχόμουν συνεχώς την βία των συνομήλικων μου και ενώ την συσσώρευα δεν την εκτόνωνα σε κανέναν άλλον. Κι αυτό έγινε με την προτροπή και την συμπαράσταση του σκηνοθέτη Λευτέρη Παπακώστα.
Και η γυναίκα του Πινοσέτ, ο ρόλος σας στην παράσταση «Φοβάμαι Ταυρομάχε»;
Το ζεύγος Πινοσέτ ορίζεται κατ’ εμέ ως ακραία διαφορετικό και αντίπαλο στους δυο πρωταγωνιστές ζεύγος. Εκεί υποδυόμενη την κυρία Πινοσέτ το μόνο που με νοιάζει είναι η εικόνα μας και το πώς θα κυριαρχήσω απέναντι στον άντρα μου.
Το ζεύγος Πινοσέτ φτάνει να χαρίζει γέλιο στην γκροτέσκο ατμόσφαιρα που δημιουργείται από τον Πέδρο Λεμεμπέλ και μετουσιώνεται στην σκηνοθεσία της Άννας Βαγενά.
‘’Κόντρα ρόλος…’’ είπα κάποια στιγμή στην κα Βαγενά, μιας και ο παππούς μου είχε κάνει Μακρόνησο επί δικτατορίας Μεταξά και ο πατέρας μου ήταν στο Πολυτεχνείο επί Χούντας, ενώ σε πρόσφατες επιθέσεις ακροδεξιών είχα δικούς μου ανθρώπους που χτυπήθηκαν.
‘’Όχι -μου λέει- ο παππούς σου θα χαιρόταν, όπως και όλοι αυτοί που κουβαλάς’’.
Ποιο είναι το βαθύτερο κίνητρο αυτής της γυναίκας; Τι την κινητοποιεί;
Το τρίπτυχο πατρίς-θρησκεία-οικογένεια με ολίγον από μόδα κυριαρχεί στο ελαφρύ και κρεπαρισμένο κεφάλι της.
Τι είναι αυτό που σας γοητεύει περισσότερο απ’ όλα στο θέατρο;
Η μεταμόρφωση μας πάνω στην σκηνή.
Υπάρχουν άνθρωποι ή γεγονότα που σας έχουν βαθιά επηρεάσει;
Ναι, η οικογένειά μου, οι φίλοι μου και η ιστορία τους αναπόφευκτα.
Ποιος είναι ο ρόλος του ηθοποιού στην κοινωνία;
Να αγρυπνά, να αγγίζει, να αφυπνίζει, να θέτει προβληματισμούς και να ψυχαγωγεί χωρίς να διασκεδάζει.
About Author
