Ο Τάκης Χρυσικάκος έρχεται στη Ρόδο με την εκπληκτική παράσταση “Αναφορά στο Γκρέκο” όπου ερμηνεύει συγκλονιστικά τον Νίκο Καζαντζάκη σε μία γοητευτική θεατροποιημένη αφήγηση.
Η παράσταση ανεβαίνει στο Δημοτικό Θέατρο Ρόδου στις 21 και 22 Ιανουαρίου 2025 (περισσότερα εδώ). Με αυτή την ευκαιρία είχαμε τη χαρά να συνομιλήσουμε για μία ακόμα φορά με τον σπουδαίο καλλιτέχνη.
Συνέντευξη στην Ευρυδίκη Κοβάνη
Τι πιστεύετε ότι έχει κάνει τόσο επιτυχημένη την παράσταση «Αναφορά στο Γκρέκο»;
Η παράσταση ανέβηκε για πρώτη φορά πριν από δέκα χρόνια σε συνεργασία με το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κρήτης και τον Δήμο Ηρακλείου. Φέτος ένιωσα την ανάγκη ότι ήθελα να ξαναδουλέψω το έργο του Καζαντζάκη γιατί η σχέση μου μαζί του είναι λυτρωτική.
Ο λόγος της απήχησης στον κόσμο είναι ότι παρακολουθεί την ζωη ενός μεγάλου διανοητή και, μέσα από συγκίνηση και χιούμορ, μαθαίνει απόκρυφα κομμάτια της ζωής του.
Τον Καζαντζάκη δεν τον διαβάζεις και κλείνεις το βιβλίο και τελείωσε, τα διδάγματά του τα θυμάσαι, τα κουβαλάς μέσα σου. Αυτά πιστεύω ότι παίρνει κι ο θεατής της παράστασης γι’ αυτό έχουμε περιπτώσεις θεατών που έρχονται να δουν την “Αναφορά στον Γκρέκο” για δύο και τρεις φορές.
Πώς προσεγγίσατε σκηνοθετικά και ερμηνευτικά το έργο;
Καταρχήν στην θεατρική προσαρμογή έπρεπε από ένα μεγάλο βιβλίο να διαλέξω τα αποσπάσματα που αφενός θα ήταν θεατρικά αλλά και θα είχαν ροή συνέχειας, με την έγκριση τότε των εκδόσεων Καζαντζάκη και άλλων που είδαν ότι η επιλογή και η ροή του κειμένου ήταν σωστή. Μετά ερμηνευτικά το δύσκολο είναι ότι ερμηνεύω τον ίδιο τον Καζαντζάκη.
Διάβασα πέρα από τα βιβλία του, οτιδήποτε έχει γραφτεί για αυτόν. Και εδώ συνέβη το εξής: τα λόγια του μεγάλου στοχαστή σαν να ξεκλείδωσαν αυτά που ασυνείδητα υπήρχαν μέσα μου, σαν να ήταν δικά μου λόγια. Πραγματικά η ταύτισή μου με το πρόσωπό του Καζαντζακη είναι απόλυτη και αυτό συμβαίνει σπάνια σε έναν ηθοποιό.
Τι προκλήσεις έχει ένας μονόλογος για τον ηθοποιό;
Υπηρετώ αυτό το είδος της θεατροποιημένης αφήγησης πολλά χρόνια. Το αμάρτημα της μητρός μου του Βιζυηνού, τα διηγήματά του Παπαδιαμάντη, Τον καιρό των χρυσανθέμων του Μάνου Ελευθερίου, το Πάθος του Χαριτόπουλου, Τα κατά Μάρκον του Λάμπρου Λιάβα και φυσικά την Αναφορά στον Γκρέκο του Καζαντζακη.
Η θεατροποιημένη αφήγηση δίνει την δυνατότητα στον θεατή να γίνει συνδημιουργός. Ο ηθοποιός αφηγείται όπως ο αγγελιοφόρος της τραγωδίας τα γεγονότα με απόλυτο παθος και ο θεατής φτιάχνει εικόνες ανάλογα με την παιδεία του, τις καταβολές του και την ευαισθησία του.
Το συνειδητοποίησα όταν σε μια παράσταση του Παπαδιαμάντη με περίμενε μια κυρία στην έξοδο του θεάτρου και γεμάτη απορία με ρώτησε το εξής: “Είναι η τρίτη φορά που βλέπω την παράσταση, πώς γίνεται εσείς να παίζετε στην σκηνή Παπαδιαμάντη, εγώ να βρίσκομαι στην πλατεία του θεάτρου και να μου μυρίζει θάλασσα;” Καταλαβαίνετε το ταξίδι που έκανε αυτή η κυρία, αυτή είναι η δύναμη της θεατροποιημένης αφήγησης.
Υπάρχει κάποια φράση κλειδί που σας εμπνέει ιδιαίτερα στο κείμενο του Νίκου Καζαντζάκη;
Πολλές φράσεις με εμπνέουν, όπως “φτάσε όπου δεν μπορείς”. Ο άνθρωπος χρησιμοποιεί ελάχιστες από τις δυνατότητές του και έρχεται ο Καζαντζάκης και σου λέει προσπάθησε, ξεπέρασε τα όρια σου. Επίσης η φράση “όμως για ένα ήμουν βέβαιος σε όλη μου την ζωη, πως ένας δρόμος οδηγάει στο Θεό, ο ανήφορος, ποτέ ο κατήφορος, ποτέ ο δρόμος ο στρωτός, ο ανήφορος μονάχα”.
About Author
