Ο Δημήτρης Κονταράτος διαπρέπει εδώ και χρόνια σαν Chef και Τεχνολόγος Τροφίμων. Σήμερα τον συναντάμε με μία άλλη του ιδιότητα, αυτή του καλλιτέχνη. Αφορμή για τη συνάντησή μας είναι η νέα του έκθεση με τίτλο “Amorphous” που εγκαινιάζεται στις 4 Φεβρουαρίου στο 10.GR HOTEL & WINE BAR.
Συνέντευξη στην Ευρυδίκη Κοβάνη
Κύριε Κονταράτο στην δεύτερη έκθεσή σας θα δούμε έργα ανάγλυφης ρευστότητας, όπως τα χαρακτηρίζετε, που δημιουργήσατε με την τεχνική της σμίλευσης πολυστερίνης. Μιλήστε μας λίγο για εσάς και για το πώς η τέχνη μπήκε στη ζωή σας.
Πριν ξεκινήσω να αναλύω για τη μέθοδο αυτή καλό είναι να ξανασυστηθώ. Είμαι λοιπόν ο Δημήτρης Κονταράτος, Tεχνολόγος Tροφίμων και Chef και εργάζομαι χρόνια σε κουζίνες Εστιατορίων και Ξενοδοχείων ενώ παράλληλα δραστηριοποιούμαι στην επαγγελματική εκπαίδευση Chef και Bartender σε σύγχονα θέματα τεχνολογιών και εξοπλισμών στις Κουζίνες.
Δεν είμαι ούτε γλύπτης ούτε ζωγράφος, απλά είχα ανάγκη να βρω κάτι διαφορετικό να με χαλαρώσει έξω από την εργασία μου. Αυτό το κάνω χρόνια από όσο με θυμάμαι όπου μέσα από τις πολλές ώρες εργασίας δημιουργήθηκε η ανάγκη να χαλαρώνω με κατασκευές. Από βάψιμο ενός τοίχου, δημιουργία ενός φωτιστικού και άλλα πολλά.
Μέσα στην καραντίνα λοιπόν ξεκίνησα να χρωματίζω καμβάδες και να τους συνδυάζω με φυσικά υλικά. Σε μια συνάντηση με τον φίλο Μανώλη Ζαράνη, ιδιοκτήτη του 10GR, σε ένα χώρο που δημιούργησα για να δημιουργώ τις κατασκευές μου ξεκίνησε η κουβέντα ότι έχουν κάποιο ενδιαφέρον. Εκεί τα είδε ο κος Πάνος Χατζηϊωάννου ο οποίος και επιμελήθηκε την πρώτη μου έκθεση στο 10GR to 2023 με τίτλο Ρευστές Σκιές, αλλά το βασικότερο με βοήθησε στο να σκέφτομαι διαφορετικά για το πώς προσεγγίζουμε ένα έργο – κατασκευή όπως την αποκαλώ.
Ήταν μια έκθεση με τεράστια προσέλευση κόσμου από διάφορα μέρη της Ελλάδας και μία ατμόσφαιρα μοναδική. Τα έργα της έκθεσης αγαπήθηκαν και τώρα στολίζουν τους τοίχους σπιτιών και εστιατορίων τόσο εντός όσο και εκτός της Ελλάδας! Αυτή είναι η μεγαλύτερη ανταμοιβή της προσπάθειας αυτής.
Πότε και πώς ανακαλύψατε την μέθοδο σμίλευσης πολυστερίνης – φελιζόλ;
Η σχέση με την τεχνική της σμίλευσης είναι πρόσφατη και κρατά περίπου δύο χρόνια. Το θερμικό κόψιμο του φελιζόλ είτε με αντίσταση, ή με φλόγα αποτελεί για μένα μέσο χαλάρωσης. Πρόκειται για το αγχολυτικό μου μέσα από το οποίο καθημερινά οδηγούσα τη σκέψη σε σημεία συλλογισμού και απόλυτης ηρεμίας.
Τι σας γοητεύει σε αυτή;
Η γοητεία στην συγκεκριμένη τεχνική είναι η απόδοση μορφής σε κάτι άμορφο και επίπεδο. Εξ ου και ο τίτλος της έκθεσης Amorphous. Γίνεσαι ο κύριος της ύλης την οποία μεταμορφώνεις σε ένα σύστημα εικόνων και μορφών, χωρίς κανόνες, χωρίς όρια παρά μόνο με τη χαρά της δημιουργίας.
Όλα αυτά συνδυαστικά με την αίσθηση που λαμβάνω από την τήξη της πολυστερίνης, τη μυρωδιά που αναδύει αλλά και τον καπνό που δημιουργεί, ενισχύουν το γοητευτικό της προφίλ.
Από πού αντλείτε έμπνευση;
Η έμπνευση συνήθως είναι κάτι πολύμορφο – πολυδιάστατο. Έχει να κάνει με ένα στίχο, ένα τοπίο, ένα τραγούδι, μία μελωδία και το βασικότερο με την κατάσταση του εσωτερικού κόσμου μου, το συναίσθημα και τις σκέψεις, καλές και κακές. Αυτές παλεύω σμιλεύοντας άλλοτε να εξαφανίσω και άλλοτε να αναδείξω μέσα σε ένα σύστημα ρευστότητας.
Ποια είναι η πιο προκλητική φάση στη διάρκεια της δημιουργικής διαδικασίας μέχρι να ολοκληρώσετε ένα έργο;
Χμ, εδώ τώρα είναι τα δύσκολα. Δεν μπορώ να κατευθύνω ένα έργο. Για αλλού μπορεί να ξεκινήσει και αλλού να φτάσει. Όλα είναι σχετικά και άμεσα εξαρτώμενα από το σημείο αναφοράς που εξετάζω ένα έργο και το οποίο αν αλλάξει τότε μιλάμε για ολική μετατόπιση από τα αρχικά πλάνα και σχέδια. Είναι και ο λόγος που ένα έργο μπορεί να χρειαστεί από 50-80 ώρες να ολοκληρωθεί και άλλες φορές πολύ παραπάνω.
Τι αίσθηση δημιουργεί η χρήση της πολυστερίνης συνδυαστικά με φυσικά υλικά όπως οστά, ξύλα, κορμούς, βρύα κλπ.;
Εδώ τώρα μιλάμε για την απόλυτη μεταμόρφωση. Είναι χαρακτηριστικό μου γνώρισμα αυτό στις κατασκευές μου. Μιλάμε για μπόλιασμα πραγμάτων που το καθένα έχει το ρόλο και τη δυναμική του. Η πολυστερίνη παύει να είναι πολυστερίνη αλλά ο τόπος που φιλοξενεί τα υλικά που προσαρμόζονται σε αυτή.
Πότε βρίσκετε τον χρόνο για να ασχοληθείτε με αυτά τα έργα;
Χρόνος υπάρχει, έλεγε ένας φίλος, αλλά ο χρόνος τελειώνει. Όταν Θέλουμε μπορούμε. Όταν αγάπαμε και μας συναρπάζει κάτι τότε το αναζητάμε. Το βασικότερο είναι να κάνουμε κάτι που να μας γεμίζει και να μας ευχαριστεί. Από εκεί και έπειτα αρκετά πράγματα γίνονται, για να μην πω όλα! Θέλει προσπάθεια, θέλει κόπο.
Πώς προέκυψε η έκθεση στο 10.gr Boutique Hotel & Wine Bar και πώς ήταν η συνεργασία σας με τον Πάνο Χατζηϊωάννου που την επιμελήθηκε;
Όπως ανέφερα και στην αρχή ήταν τύχη, συγκυρία αλλά και ευλογία. Από τη μία με τον Μανώλη που μετά από πολλά χρόνια συναντηθήκαμε ξανά μέσα από τη δουλειά και τη φιλία που έχουμε τα τελευταία χρόνια. Είναι άνθρωπος που βοηθά πραγματικά και κάνει τα πάντα για να προβάλει κάτι όμορφο και διαφορετικό.
Από την άλλη τον κύριο Πάνο τον γνώρισα μέσα από τις εκθέσεις και την καλλιτεχνική του επιμέλεια στο 10GR. Είναι ένας άνθρωπος που με βοήθησε και βοηθά αρκετά να ενισχύσω τον τρόπο και τα όρια της έκφρασης μέσα από τα έργα.
Αν και είναι κάτι εντελώς διαφορετικό από την εργασία του chef, πιστεύετε ότι υπάρχουν κάποια σημεία που είναι κοινά ή μοιάζουν;
Το σίγουρο είναι ότι και στα δύο δημιουργείς, κάτι το οποίο σε γεμίζει με τεράστια ποσά ικανοποίησης και ευτυχίας. Από εκεί και πέρα μόνο διαφορές. Στο ένα είσαι ομάδα στο άλλο μόνος, στο ένα έχεις κανόνες στο άλλο ελευθερία, στο ένα εκθέτεις στο τραπέζι και μετά στη μνήμη του καλεσμένου, στο άλλο μένει ανεξίτηλη η ύπαρξη του έργου στον χώρο του καθενός.
Τι εύχεστε για το 2024;
Στους γύρω μου να σκέφτονται και να δρουν, να αγαπούν και να αναζητούν χρόνο να περνούν ευχάριστα και δημιουργικά.
About Author
