Ο ένας και μοναδικός Γιώργος Δημητριάδης επιστρέφει δριμύτερος! Μαζί με τον Κώστα Μπουντούρη παρουσιάζουν στη Ρόδο την Κυριακή 19 Μαρτίου ένα πρόγραμμα με αγαπημένα τραγούδια, πανέμορφες μελωδίες από το μεγάλο ρεπερτόριο του Γιώργου, μαζί με δημιουργίες του Κώστα.
Κάποια στιγμή οι πορείες τους θα διασταυρώνονταν αναπόφευκτα, αρχικά μέσα από τη φιλία και στη συνέχεια μέσα από την συνεργασία αυτών των δύο αφοσιωμένων «μουσικανθρώπων», του Γιώργου Δημητριάδη, που μετρά δεκαετίες ενεργούς δισκογραφίας ως τραγουδοποιός και ερμηνευτής των διαχρονικών του τραγουδιών και επιτυχιών, με τον Κώστα Μπουντούρη, τον νέο τραγουδοποιό και εξαιρετικό παραγωγό και ενορχηστρωτή, που ανέλαβε την παραγωγή του νέου άλμπουμ του Δημητριάδη «Οδός Ριανκούρ».
Περιμένοντας να τους απολαύσουμε στη Ρόδο σ’ ένα πρόγραμμα γεμάτο από τη χαρά της μουσικής δημιουργίας που ξεκινά από ένα στούντιο, για να φωτίσει έπειτα τη σκηνή, το πάλκο και στην συνέχεια το κοινό, χαρίζοντας χαμόγελα, συγκίνηση, αναμνήσεις, ελπίδα και εν τέλει τη χαρά της ζωής, αδράξαμε την ευκαιρία να έχουμε μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση με τον Γιώργο Δημητριάδη.
Συνέντευξη στην Ευρυδίκη Κοβάνη
Το ροκ παραμένει αυτό που ήταν κάποτε;
Σαν σημασία, σαν ένα κεντρικό μουσικό αφήγημα πολλών γενεών μετά την δημιουργική του έκρηξη στη δεκαετία των 60’ς, όχι δεν παραμένει.
Οι καιροί αλλάζουν και μαζί τους οι γενιές και τα μουσικά trends και είδη. Ωστόσο όχι, δεν έχει πεθάνει, όπως εδώ και δεκαετίες διάφοροι ‘ειδήμονες’ συνεχώς το κηδεύουν. Η επιρροή του ως ένα μεγάλο μουσικό ρεύμα με διάφορες τάσεις μέσα του είναι διαχρονική.
Μουσικολογικά έχει αλλάξει φυσικά αν σκεφτούμε τις νέες τεχνολογίες που κάθε μέρα ξεπετάγονται μπροστά στα έκπληκτα μάτια μας.
Τι είναι για εσάς η μουσική;
Η ζωή μου όλη, το soundtrack της, η κάθε μου ημέρα, πρωί και βράδυ, χειμώνα, φθινόπωρο, άνοιξη και καλοκαίρι.
Μέσα από αυτήν βρήκα το πάτημά μου στη ζωή, το νόημα να ζω δημιουργώντας συνέχεια, τραγουδώντας, παίζοντας την κιθάρα μου.
Βρήκα τον τρόπο να κάνω τη ζωή μου λίγο καλύτερη και να ανέχομαι περισσότερο τον εαυτό μου, να τον αποδέχομαι παραπάνω.
Στίχος ή μουσική; Τι σας παιδεύει περισσότερο;
Τίποτε από τα δύο με την έννοια πως αμφότερα είναι δύσκολα μεν, αλλά ένα γοητευτικό παιχνίδι δε και γνωστόν πως παιχνίδι εύκολο το βαριέσαι γρήγορα. Κάθε φορά πρέπει να προσπαθείς να ξεπεράσεις τον εαυτό σου, να πας πιο ψηλά.
Γεννιέται ή γίνεται ο καλλιτέχνης;
Και τα δύο. Αυτός που γεννιέται θέλει δουλειά για να γίνεται καλύτερος, αυτός που γίνεται επίσης θέλει πολλή δουλειά για να γίνει καλύτερος. Αυτός που γίνεται ίσως και να ήταν καλλιτέχνης που απλώς δεν είχε συνειδητοποιήσει πως ήταν και η ζωή τον έφερε μπροστά στον αληθινό του εαυτό.
Τι κρατάει αμείωτο τον ενθουσιασμό και τη φλόγα, σα να μην πέρασε μια μέρα;
Είναι μία μάχη ενάντια στον θάνατο σε έναν πόλεμο που φυσικά θα χαθεί στο τέλος. Αλλά μέχρι τότε, μέχρι να σου πάρει και την τελευταία πνοή θα έχει φάει πολλές καρπαζιές. Εξάλλου ο χειρότερος θάνατος είναι η παραίτηση.
Πώς ξέρετε πότε ένα τραγούδι είναι ολοκληρωμένο;
Όταν ακούγοντάς το νιώσω συγκίνηση και θαυμασμό ανάλογα με όσα νιώθω βλέποντας μίαν πανέμορφη αυγή ή ένα συναρπαστικό δειλινό.
Τι σας εμπνέει;
Οι άνθρωποι, ο δρόμος, η νύχτα με τις σκιές της μέσα μας, ο χρόνος, ο έρωτας, η αγάπη, ο πόνος και η ελπίδα.
Ήθελα πάντα να μάθω αν υπάρχει κάποια ιστορία πίσω από το αγαπημένο μου τραγούδι σας «Ξύπνα, φτάσαμε».
Είναι κάτι που είχε πει ένας καλός φίλος πριν πολλά χρόνια σε έναν άλλο καλό φίλο μετά από μία ιστορική συναυλία, όπου κατάκοπος είχε αποκοιμηθεί επάνω σε ένα πέτρινο φράχτη κι εμείς όλοι έπρεπε να περπατήσουμε κοντά στα 3 χιλιόμετρα μέχρι τα αυτοκίνητα μας.
Μου κόλλησε αυτή η πρόταση και την ανέφερα στον φίλο μου στιχουργό Σταμάτη Πανταζόπουλο και αμέσως έκατσε κι έγραψε τους στίχους το φθινόπωρο του ’99.
Δυστυχώς τον χάσαμε αναπάντεχα το περασμένο καλοκαίρι. Μία μεγάλη απώλεια για μένα. Ένας καλός φίλος και συνεργάτης σε πολλά μου τραγούδια.
Τι συμβουλή θα δίνατε σήμερα στον δεκαεξάχρονο εαυτό σας;
Ότι τα λάθη που μοιραία θα κάνει κάποιες στιγμές πρέπει να τα παραδεχτεί και μετά να βγει από την ομίχλη του πιο καθαρός, πιο σοφός, πιο άνθρωπος, πιο αληθινός.
Πώς νιώθετε με την επανεκκίνηση των συναυλιών μετά από τους περιορισμούς της πανδημίας και εν όψει της εμφάνισής σας στη Ρόδο;
Μπορώ να πω περίφημα πολλώ δε μάλλον που ξεκινώ από τη Ρόδο, ένα νησί που δεν έχει τύχει ποτέ μου να επισκεφτώ και που γνωρίζω πως θα μετανιώσω που δεν το έχω κάνει πριν. Επιπλέον επειδή ξεκινώ μαζί με τον συνοδοιπόρο, συνεργάτη μου τραγουδοποιό και παραγωγό της νέας μου δουλειάς, τον Κώστα Μπουντούρη.
About Author
