Igor Ochmiansky:
“Οι φυσαλίδες είναι ένα από τα οράματα του, μερικές φορές δύσκολου, αλλά πάντα ποιητικού και ονειρικού μου σύμπαντος”.
Η έκθεση «Φυσαλίδες» με έργα του φωτογράφου Igor Ochmiansky και της ζωγράφου Dominique de Bellefroid που παρουσιάζεται στο Κατάλυμα της Γαλλίας στη Ρόδο έως τις 6 Οκτωβρίου 2022, μας έδωσε την ευκαιρία να συνομιλήσουμε με τους δύο καλλιτέχνες.
Ακολουθεί η συνέντευξη με τον Igor Ochmiansky. Με αφορμή τις φυσαλίδες του, μας μυεί στον δικό του γοητευτικό κόσμο, έναν κόσμο θαυμάτων, αγάπης και ομορφιάς.
Συνέντευξη στην Ευρυδίκη Κοβάνη, Φωτογραφία Muriel Despiau
Τι σημαίνει για εσάς το να είστε καλλιτέχνης;
Ο καλλιτέχνης είναι ένας υπεύθυνος δημιουργός που ανταλλάσσει και μοιράζεται με τον κόσμο ένα όραμα που συνδέει τον ίδιο με την ανθρωπότητα. Κάτι άλλο βασικό που κάνει είναι να μεταδίδει την ανείπωτη χαρά που βρίσκεται μέσα του, που του επιτρέπει να βλέπει με διαφορετικά μάτια.
Ποια ήταν η έμπνευσή σας για να δημιουργήσετε τις Φυσαλίδες;
Έμπνευσή μου και κινητήρια δύναμη για μένα είναι η ίδια η ζωή. Καθώς την βλέπω και την παρακολουθώ, μου έρχονται εικόνες. Οι φυσαλίδες είναι τα εφήμερα σύμπαντα. Οι δημιουργίες μου είναι ένα στιγμιότυπο της ζωής.
Θέλετε να μεταφέρετε κάποιο μήνυμα μέσα από τα έργα σας;
Όχι ακριβώς μήνυμα, αλλά ίσως μία ιδέα της ομορφιάς που θα σώσει τον κόσμο, όπως είπε κι ο Ντοστογιέφσκι. Το πιστεύω αυτό, η ομορφιά σώζει τον κόσμο. Η δημιουργική διαδικασία προσφέρει το όραμα ενός κόσμου όπου βασιλεύει η ομορφιά.
Πώς βρεθήκατε στην Ελλάδα;
Έφτασα στην Ελλάδα πριν από 6 χρόνια. Η καταγωγή της μητέρας μου έχει ρίζες στην Κρήτη κι εδώ ανακάλυψα έναν παράδεισο για τη δημιουργία και την φαντασία. Για μένα δεν υπάρχει καλύτερος τόπος.
Πώς συνδέεται η τέχνη με την πνευματικότητα;
Συνδέονται με το δώρο της ευθύνης να δημιουργούμε που μας δίνει η αφύπνιση.
Αποδέχομαι το γεγονός ότι υπάρχει κάτι που δεν μπορούμε να συλλάβουμε, κάτι πέρα από την αμεσότητα των λέξεων.
Δέχομαι ότι είμαι η πηγή των πράξεών μου και αναλαμβάνω τις συνέπειές τους.
Ζώ σε μία κοινωνία που δεν αναλαμβάνει τίποτα. Μία κοινωνία που προσπαθεί να καλύψει τις αμέλειες και την αδιαφορία της πληρώνοντας ασφάλειες, αλλά που αρνείται συστηματικά να εκπληρώσει τα ηθικά και πνευματικά της καθήκοντα, αρνούμενη όλες τις συνέπειες των πράξεών της.
Το να είμαι υπεύθυνος, σημαίνει ότι έχω την ευθύνη να ανταποκρίνομαι, αλλά ποιος στ’ αλήθεια ανταποκρίνεται σήμερα;
Αυτό που αλλάζει τα πάντα, είναι η εσωτερική δύναμη να καταλαβαίνω και να αντιδρώ. Μία δύναμη στενά συνδεδεμένη με την αγάπη.
Σκέφτομαι το εσωτερικό μας παιδί στο οποίο πρέπει να δώσουμε ζωή, αυτό που μας συνδέει και μας επιτρέπει να κατανοήσουμε και να δούμε τις πράξεις μας.
Αυτό είναι το δώρο της αφύπνισης.
Χωρίς αυτή τη συνειδητή κατάσταση δεν μπορούμε να έχουμε την εμπειρία της θεϊκής δέσμευσης. Είναι ένα φως στις ζωές μας που μας κάνει πιο ανθρώπινους. Επικεντρώνομαι για λίγα λεπτά και βλέπω ποιος μου έρχεται αυθόρμητα για να με σώσει, ποιος δίνει και προσφέρει χωρίς προσδοκία.
Πρέπει να λειτουργούμε από καρδιάς με το όραμα της δικαιοσύνης στην ψυχή μας.
Αν σήμερα η ζωή μου φαίνεται τόσο υπέροχη παρά τις δοκιμασίες, αυτό οφείλεται σ’ αυτή την αφύπνιση, στην ικανότητά μου να δεσμεύομαι και στην αλάνθαστη πίστη μου στην αγάπη μου για τους ανθρώπους.
Είναι ανάγκη ή πολυτέλεια η τέχνη;
Η τέχνη είναι η απόλυτη ανάγκη και η μεγαλύτερη ευθύνη για τους δημιουργούς. Διότι, όπως είπα παραπάνω, πιστεύω ότι η ομορφιά θα σώσει τον κόσμο.
Ποιος είναι ο ρόλος του καλλιτέχνη στην κοινωνία;
Ο καλλιτέχνης είναι ένα φως για τον κόσμο. Φωτίζει την κοινωνία και της προσφέρει χρώματα και συγκινήσεις. Είναι ένας πνευματικός πολιτιστικός σύνδεσμος και δίνει προφητικό όραμα.
Τι σας κάνει ευτυχισμένο;
Η επιστροφή στα Θαύματα.
Μόλις ανακάλυψα ότι, στο τέλος άλλης μίας κόλασης, ενός μακρύ εφιάλτη και μίας οδυνηρής εμπειρίας, ανακτώ την ικανότητα να βρίσκω τόσο σωστό, τόσο όμορφο, τόσο συναρπαστικό ένα μεγάλο αριθμό μικρών και ασήμαντων πραγμάτων, σκοτεινών καταστάσεων και συναισθήματα που, εκ πρώτης όψεος, δεν είναι πάντα χαρούμενα.
Σήμερα κάτω από το μπλε φως του ουρανού του νησιού μου, βρήκα όμορφη την απελπισία μου. Σηκώνει το πέπλο και με αφήνει να δω την κατάστασή μου: κυνισμός και αυτοϋποτίμηση, η εξωτερική όψη μου, παράξενα συναισθήματα… Ωστόσο παρατηρώντας ανακαλύπτω πόσο όμορφος είμαι, πόσο αυθεντικός, φλεγόμενος, υπέροχος. Είναι σοφία το να αποκαλύπτω τις τόσο θαυμάσιες ατέλειές μου, ακόμα και τα εσωτερικά τέρατα. Είναι σα να ανοίγω ένα δώρο, βλέποντας την εγκατάλειψη σαν ένα είδος νίκης.
Επιτέλους μπορώ να δω την ομορφιά παντού γύρω μου, στην άγνωστη ιστορία μου. Τι απίστευτη ιδέα να θέλω να θαυμάζω συνεχώς το κάθετι! Πόσο μου αρέσει η υπερβολή αυτής της φωτεινής επιθυμίας που φέρνει έκσταση.
Για να δούμε θαύματα πρέπει να μεταμορφώσουμε τις αξίες μας, τις αισθήσεις μας. Θα αναφέρω εδώ τα λόγια του φίλου μου Bertrand Vergely:
«Για να έχει νόημα η ζωή, το νόημα πρέπει να έχει ζωή. Στην αναζήτηση του εαυτού, το να υπάρχεις σημαίνει πρώτα απ’ όλα να παραδίνεις τον εαυτό σου στην αγάπη, να μεταμορφώνεις κάθε αναπνοή σε μία απρόσωπη αλληλουχία γεύσεων και απολαύσεων, να βρίσκεις αυτή τη γλυκιά τοξικότητα και να κάνεις τις αισθήσεις να δονούνται μέχρι να βρίσκεις ευχαρίστηση στα πάντα.
Είναι το τώρα, είναι το θεϊκό, είναι να βλέπεις και να μαντεύεις γιατί όλα βγάζουν νόημα, όλα είναι νόημα. Είναι να γίνεσαι για μία στιγμή αυτή η συμπαντική δόνηση, να είσαι ειρηνική φωτιά, άγριο νερό, απαλός αέρας, πηχτή λάσπη».
Οι φυσαλίδες μου είναι το μοναδικό θαυμάσιο εφήμερο σύμπαν στο οποίο βυθίζομαι.
Μπορώ να παραμείνω παιδί και να διαβάζω τους κόσμους σαν αφηγήματα, όπου κάθε μοναδική και θαυμαστή ιστορία διηγείται κάτι ελάχιστο για μένα.
Κάθε φυσαλίδα έχει τη δική της ζωή, μια ζωή τόσο σύντομη μερικές φορές, άλλες φορές πάλι με πολλές αναπηδήσεις και σκιρτήματα. Κάθε φορά είναι μία τέλεια ζωή που σκάει μέσα στα χέρια μου μέσα σε μια στιγμή, απελευθερώνοντας ακαριαία το περιεχόμενό της, καταδικασμένη σε στιγμιαία λήθη της ομορφιάς του μηνύματός της που έχει ήδη αντικατασταθεί με χάρη από τις επόμενες….
Ποια είναι τα μελλοντικά σας σχέδια;
Το μέλλον είναι τώρα. Συνεχίζω να ονειρεύομαι, να αγαπώ και να μοιράζομαι την παιδική ματιά μου.
Ποιος είναι ο Igor Ochmiansky
O Igor Ochmiansy, επιλέγει να παρουσιαστεί μέσα από ένα «βιογραφικό καρδιάς» όπως το αποκαλεί ο ίδιος.
“Θέλω να δώσω προτεραιότητα στο ανθρώπινο ον, να αποκαλύψω το καλύτερο, να ανοίξω το παράθυρο της φαντασίας, έτσι ώστε το ευαίσθητο να μην είναι μόνο όμορφο, να προσφέρω τις εικόνες της καρδιάς!
Είναι όλες αυτές οι επιθυμίες που κάνουν τη δουλειά μου ένα πάθος, για πολύ καιρό κλειδωμένο στην πρακτική. Όμως να που η επιθυμία για αισθητική ανοίγει άλλους δρόμους εργασίας και τρόπους να βλέπει κανείς μέσα στο βλέμμα των άλλων!
Το έργο για το νερό και τα αποτελέσματά του είναι μια αποκάλυψη, ένα όραμα του εαυτού μας, ένας καθρέφτης, οι φυσαλίδες είναι ένα από τα οράματα του μερικές φορές δύσκολου αλλά πάντα ποιητικού και ονειρικού μου σύμπαντος.
Δουλεύω για τη ζωή και πάντα για τη χαρά.
Κινηματογραφώ ανθρώπους που αλλάζουν τον κόσμο και προσφέρουν την ψυχή τους για να μας κάνουν να αναπτυχθούμε.
Γνωρίστε τους ομιλητές μου:
Leili Anvar, Basarab Nicolescu, πατέρας Philippe Dautais, Jacqueline Kelen, Frederika Van Ingen, αδελφός Antoine, Alain Durel, Miriam Gablier, Bertrand Vergely, Marc Vella, Marianne Sebastien, Jean Staune, Annick de Souzenelle, Barboka, Joanna Goodale, Valérie Demars και πολλοί άλλοι….
https://m.youtube.com/user/Ochmiansky
About Author
