Ο Νίκος Καρδώνης σκηνοθετεί φέτος το έργο του Πιέρο Κιάρα “Ελάτε να πιούμε έναν καφέ…”, μία θεατρική παράσταση βασισμένη στην νουβέλα “La spartizione”, ευρέως γνωστή και από την κινηματογραφική μεταφορά της το 1971 από τον Αλμπέρτο Λατουάντα, με τον τίτλο «Ελάτε σ’ εμάς για έναν καφέ», με πρωταγωνιστή τον Ούγκο Τονιάτσι.
Μια καυστική κοινωνική σάτιρα με φόντο μία σκοτεινή ιστορική περίοδο, την Ιταλία της εποχής του Μουσολίνι, η παράσταση ανεβαίνει στον Μικρό Κεραμεικό και μας έδωσε την ευκαιρία να συναντήσουμε τον σκηνοθέτη και να έχουμε μία πολύ ενδιαφέρουσα συζήτηση μαζί του.
Συνέντευξη στην Ευρυδίκη Κοβάνη
Τι σας ενέπνευσε στη νουβέλα του Πιέρο Κιάρα ώστε να την μεταφέρετε στο θέατρο;
Όπως όλα τα έργα του έτσι κι εδώ ο Πιέρο Κιάρα αντλεί τη θεματολογία του από τα επίκαιρα της εφημερίδας σατιρίζοντας καυστικά, αλλά και με απίστευτο χιούμορ το μικροαστικό καθωσπρεπισμό της επαρχίας. Χωρίς καμία κριτική διάθεση αφουγκράζεται το μεγάλο θέατρο της ζωής με τα αιώνια λάθη και τις αντιθέσεις της.
Τι προκλήσεις είχε για εσάς αυτή η μεταφορά;
Η συγκεκριμένη θεατρική διασκευή του M. Fillatori θα μπορούσε να γραφτεί σε μουσικό πεντάγραμμο. Διακατέχεται από μια εκπληκτική μουσικότητα κι ένα φρενήρη ρυθμό που σε προκαλεί να το αποτυπώσεις και σε σκηνική δράση.
Ποια είναι η υπόθεση και το κεντρικό θέμα του έργου;
Το έργο ασχολείται με τη σχέση ενός αρχιληξίαρχου με τρεις αδερφές σε μια επαρχιακή πόλη στην εποχή του μεσοπολέμου στη φασιστική Ιταλία του Μουσολίνι. Με αφορμή μια απλή πρόσκληση για ένα καφέ στο “άβατο” των τριών αυτών αδελφών απρόβλεπτες εξελίξεις και συνέχεις ανατροπές οδηγούν τους ήρωες σε πραγματικά οριακές καταστάσεις.
Πώς έγινε η επιλογή των ηθοποιών;
Επιλεγώ τους ηθοποιούς μου σύμφωνα με τον πυρήνα που φέρει ο καθένας και το ταμπεραμέντο της προσωπικότητας του.
Πώς το προσεγγίσατε σκηνοθετικά;
Θα έλεγα ότι το προσέγγισα σαν να έγραφα πάνω σε παρτιτούρα ένα μουσικό θέμα με διαφορετικά όργανα που εντέλει συνομιλούν με απόλυτη αρμονία.
Ποια είναι η ατμόσφαιρα της παράστασης;
Ήθελα να έχει ο θεατής μια αίσθηση ότι βλέπει από μια κλειδαρότρυπα οτιδήποτε εξελίσσεται μέσα σ΄αυτό το περίεργο σπίτι των τριών αδελφών και σιγά σιγά χωρίς να το καταλάβει γίνεται ο ίδιος αυτόπτης μάρτυρας των γεγονότων.
Τι σημαίνει για εσάς το θέατρο;
Το θέατρο είναι τέχνη θνησιγενής. Την ίδια στιγμή που γεννιέται πεθαίνει. Έχοντας σαν αρχική σύμβαση το ψέμα το θέατρο λέει τις μεγαλύτερες αλήθειες προσωπικές αλλά και συμπαντικές. Είναι βαθύτατα μια παρηγορητική τέχνη. Έστω κι ένας θεατής να φύγει από το θέατρο ελάχιστα ταρακουνημένος είναι μια νίκη για τον ηθοποιό.
Γεννιέται ή γίνεται ο καλλιτέχνης;
Ο καλλιτέχνης έχει μια ιδιαίτερη ματιά απέναντι στη ζωή που διαφέρει από τους άλλους. Αυτή η “λοξή” ματιά δε νομίζω ότι μαθαίνεται. Πρέπει να το κουβαλάς στο dna σου. Όσο κι αν φαίνεται περίεργο ήξερα ότι θα γίνω ηθοποιός από το δημοτικό. Κανείς δεν μου είχε μιλήσει για το θέατρο. Όταν πρωτοείδα παράσταση ήξερα βαθιά μέσα μου ότι αυτό που έβλεπα στη σκηνή μπορώ να το κάνω και γω.
Τι κάνει καλή μία παράσταση;
Μια παράσταση πρέπει να είναι σαν ένα ακριβό φόρεμα που δεν διακρίνεις εύκολα τις ραφές του. Αν μια παράσταση απαλλαγμένη από ελιτιστικά καμώματα και σκηνοθετίτιδες σου αφηγηθεί μια ιστορία με αρχή μέση και τέλος και καταφέρει να σε συν-κινήσει τότε μιλάμε για μια καλή παράσταση.
Υπάρχουν άνθρωποι ή γεγονότα που σας έχουν βαθιά επηρεάσει;
Το διάστημα 2001 με 2007 μπορώ να πω πως ήταν μια σημαντική στιγμή και για τη μετέπειτα πορεία μου στο θέατρο. Η πειραματική σκηνή στο Εθνικό θέατρο ήταν η πραγματική μου μαθητεία στο αντικείμενο και ο Στάθης Λιβαθινός, πραγματικός γνώστης της μεθολογίας του θέατρου, μας επηρέασε βαθιά μαθαίνοντάς μας το τι εφόδια πρέπει να χει κάνεις για να ασχοληθεί επί της ουσίας με το θέατρο.
About Author
