Η Βάσω Παγιοπούλου είναι ηθοποιός. Την ευκαιρία της συνάντησής μας έδωσε η συμμετοχή της στην παράσταση “Ζευγαρώματα” του Νικολάι Γκόγκολ σε σκηνοθεσία Απόστολου Ψαρρού που ανεβαίνει στο Θέατρο Μικρός Κεραμεικός από την Παρασκευή 7 Μαρτίου.
Συνέντευξη στην Ευρυδίκη Κοβάνη
Τι πραγματεύεται η παράσταση “Ζευγαρώματα”;
Η παράσταση πραγματεύεται κυρίως τις ερωτικές ανθρώπινες σχέσεις.
Υπάρχει μεγάλη διαφορά στον τρόπο με τον οποίον προσεγγίζουμε ο ένας τον άλλον σήμερα, σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Όσο περνούν οι γενιές γίνεται και πιο απρόσωπος. Πλέον, οι περισσότερες σχέσεις ξεκινούν από μια εφαρμογή.
Επίσης θίγει τις κοινωνικές επιταγές που μας έχουν φορεθεί και που, ακόμα και σήμερα, εν έτει 2025, συνεχίζουμε κι εμείς οι ίδιοι να τις αναπαράγουμε. Ένα καλό παράδειγμα – για το οποίο μιλάει κιόλας η παράσταση- είναι ο γάμος.
Σήμερα θα έπρεπε τα ζευγάρια να ενώνονται μέσα από αυτή τη διαδικασία με γνώμονα και μόνο την αγάπη, έχοντας πλήρη συνείδηση της πράξης και όχι γιατί μας το επιβάλει η κοινωνία ή γιατί είναι «ο προορισμός του ζευγαριού να παντρευτεί και να κάνει οικογένεια». Δυστυχώς αυτό δεν γίνεται σε όλες τις περιπτώσεις…
Γιατί παραμένει σύγχρονος ο Γκόγκολ;
Αρχικά, τα έργα του Γκόγκολ θα έπρεπε, κατά τη γνώμη μου, να προσεγγίζονται από θιάσους και να γίνονται παραστάσεις πιο συχνά, ακριβώς επειδή ο τρόπος με τον οποίο καυτηριάζει κοινωνικά ζητήματα είναι αυτός ακριβώς ο τρόπος που χρειάζεται να θιχτούν και σήμερα.
Μιλάμε για τον ιδρυτή του ρωσικού ρεαλισμού. Με λυρικότητα, αλλά και κυνισμό, με αστείρευτο χιούμορ και δημιουργώντας γκροτέσκ χαρακτήρες κατάφερνε να χτυπήσει στο κόκκαλο την κοινωνία. Γι’ αυτό, ακόμα και σήμερα τα έργα του διχάζουν.
Είναι απίστευτο το πώς τα ζητήματα τα οποία έθιγε, αλλά και οι χαρακτήρες τους οποίους έπλαθε παραμένουν τόσο μα τόσο επίκαιροι σήμερα!
Πώς προσεγγίσατε ερμηνευτικά και σκηνοθετικά το έργο;
Τέτοια έργα είναι αρκετά απαιτητικά. Ακριβώς επειδή συνδυάζουν ρεαλισμό, χιούμορ, λυρικότητα και σάτιρα.
Παρόλο που το έργο διασκευάστηκε από τον σκηνοθέτη μας, Αποστόλη Ψαρρό, δεν έχει χάσει κανένα από αυτά τα στοιχεία του.
Το κομμάτι της σκηνοθεσίας είναι κατ’ εξοχήν δουλειά του Αποστόλη. Ωστόσο, όπως έμαθα και στις σπουδές μου, πιστεύω πολύ στον ηθοποιό-σκηνοθέτη και προσπαθώ να δουλεύω με αυτόν τον τρόπο.
Εμείς, ως ηθοποιοί αυτό που κάναμε ήταν αφενός να ακούσουμε τις σκέψεις του και την οπτική με την οποία προσέγγισε το έργο, αλλά και αφετέρου να εκφράσουμε τις δικές μας προτάσεις, ακόμα και τις ενστάσεις μας. Με γνώμονα αυτά, δουλέψαμε και δοκιμάσαμε πολλά πάνω στους ρόλους μας επί σκηνής.
Αυτή είναι μια δουλειά, η οποία δεν τελειώνει ποτέ, ακόμα και μέχρι την τελευταία παράσταση μπορούν να προστεθούν και να αφαιρεθούν πολλά.
Ερμηνευτικά, η δουλειά μου δεν διέφερε πολύ από όσα προείπα. Όσο μελετάς και δουλεύεις πάνω στο κείμενο και τη δραματουργία, ακούς και εμπνέεσαι από τους συναδέλφους σου και κυρίως όσο δοκιμάζεις πράγματα επί σκηνής, σιγά σιγά χτίζεται ο ρόλος σου, έρχεται «στα μέτρα σου» και έτσι αποκτά αλήθεια και υπόσταση.
Το ζήτημα είναι, ακόμα κι αν διαφωνείς, να πιστέψεις στην αλήθεια του χαρακτήρα και να την υπηρετήσεις μέχρι τέλους.
Ποια είναι η ατμόσφαιρα της παράστασης;
Η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη. Λέξη από τα χείλη μας δεν βγαίνει. Η σιωπή τα λέει απόψε όλα. Τι να πεις και τι να πω…
Νομίζω ότι η κύρια ατμόσφαιρα είναι σατιρική. Αλλά, η αλήθεια είναι πως έχει σκοπό να περάσει ο θεατής από διάφορες διακυμάνσεις. Από τον κυνισμό και τη σημερινή πραγματικότητα ξαφνικά τον ανυψώνει σε κάτι πολύ ρομαντικό και ονειρικό και μετά πάλι τον προσγειώνει. Κάτι που αν μη τι άλλο, συμβαίνει και στη ζωή μας.
Μιλήστε μας λίγο για τον ρόλο σας. Ποια είναι η ηρωίδα που υποδύεστε;
Η ηρωίδα μου είναι η Αγάφια. Όπως λέω κι εγώ, η Αγάφια είναι τυπάρα.
Αρχικά, ο Αποστόλης με τη διασκευή του έργου, τής έχει δώσει κι από γραφής μια πιο πολύπλευρη υπόσταση από αυτήν που έχει στο πρωτότυπο.
Είναι ένα κορίτσι που ψάχνει τον έρωτα και την αγάπη, μέσα από τα πρέπει της κοινωνίας, αλλά και με έναν τρόπο κόντρα σε αυτά. Είναι νέο αίμα, γεμάτο πάθος για το αντίθετο φύλο, ανακαλύπτει τον εαυτό της, το σώμα της, την έννοια της σεξουαλικότητας και θέλει διακαώς να βρει το ταίρι της.
Στην πραγματικότητα, ενώ είναι κι αυτή, κατά μια έννοια, «θύμα» κοινωνικών επιταγών, το χρησιμοποιεί λίγο σαν πρόσχημα, για να πραγματοποιήσει τις ερωτικές της επιθυμίες. Τα «θέλω» της εκφράζονται πολύ διαφορετικά ενώπιον άλλων ανθρώπων, απ’ ό,τι όταν είναι μόνη της, όπως συμβαίνει σε κάθε κορίτσι της σημερινής εποχής.
Η Αγάφια είναι πολυδιάστατη. Ουσιαστικά, λέει στον κόσμο ότι είναι οκέυ μια γυναίκα να θέλει και να αγαπηθεί και να παίξει και να φλερτάρει και να κάνει σεξ και να δοκιμάσει με διαφορετικούς συντρόφους, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι ανήθικη.
Τι κάνει μια παράσταση καλή;
Δύσκολη ερώτηση. Είναι πολύ υποκειμενικό. Για μένα όλα είναι ρυθμός.
Να είσαι σε κοινό παλμό με τον συμπαίκτη σου, αλλά και με τον σκηνοθέτη σου.
Να ακούς. Να μην ασχολείσαι μόνο με τα λόγια σου και με το τι έχεις να κάνεις εσύ, αλλά με όλη τη ροή της παράστασης.
Στην τελική, σημασία έχει να αφηγηθείτε όλοι μαζί μια ιστορία, με σκοπό να περάσει στο κοινό, και όχι το πώς θα φανεί ο ένας περισσότερο από τον άλλον. Για μένα, δεν υπάρχουν «πρωταγωνιστές» σε μια παράσταση. Για την ακρίβεια, σιχαίνομαι αυτή τη λέξη.
Μια παράσταση είναι ομαδική δουλειά.
Από εκεί και πέρα, επίσης σημαντικό είναι να θίγει ζητήματα, τα οποία θα κάνουν τους θεατές να φύγουν προβληματισμένοι, ευαισθητοποιημένοι, ταραγμένοι ίσως. Αν δε, μια η παράσταση γίνει θέμα συζήτησης, ακόμα και διαφωνίας ανάμεσα στους θεατές, για μένα, κατά μια έννοια, έχει πετύχει.
Με τι συναισθήματα θα θέλατε να φύγουν οι θεατές;
Αναιρώντας όλα τα παραπάνω, θα ήθελα να φύγουν λέγοντας πόσο εκπληκτικό ταλέντο είμαι! Φυσικά κάνω πλάκα.
Νομίζω ότι η παράστασή μας στοχεύει στο να προβληματίσει, να διασκεδάσει και να συγκινήσει το κοινό. Αν καταφέρουμε κάτι από τα τρία θα είμαι πολύ χαρούμενη.
Γεννιέται ή γίνεται ο καλλιτέχνης;
Ιδού η απορία. Έχει μια εσάνς Άμλετ αυτή η ερώτηση, νομίζω ότι θα με προβληματίζει για καιρό.
Παρόλα αυτά, θα πω ότι ο καλλιτέχνης γίνεται. Η τριβή με όλες τις μορφές τέχνης και μετά με τη δική σου, η αγάπη σου για αυτή, η εμπειρία και κυρίως η εκπαίδευση, η εκπαίδευση και πάλι η εκπαίδευση δημιουργούν τον καλλιτέχνη.
Μπορώ να κατανοήσω την άποψη ότι υπάρχει ένα σποράκι εκ γενετής σε έναν άνθρωπο, αλλά το σημαντικό είναι αυτό το σποράκι να ποτιστεί και να ποτιστεί σωστά.
Τι σημαίνει για εσάς το θέατρο;
Πνοή. Έχει ριζώσει στη ζωή μου. Κυρίως, όταν είμαι επί σκηνής, αλλά και ως θεατής ζω κάποιο είδος μέθης και αδρεναλίνης μαζί. Η επαφή μου με το θέατρο με οδηγεί κάθε φορά στην απόλυτη κατάθεση ψυχής.
Είναι απ’ τα πιο σημαντικά κομμάτια μιας κοινωνίας και θα έπρεπε όλοι να το δοκιμάσουμε κάποια στιγμή. Δυστυχώς, είναι πολύ υποτιμημένο στη δική μας κοινωνία.
ΠΟΙΑ ΕΙΝΑΙ Η ΒΑΣΩ ΠΑΓΙΟΠΟΥΛΟΥ
Η Βάσω Παγιοπούλου είναι ηθοποιός, με έδρα την Αθήνα. Γεννήθηκε στη Δράμα στις 31 Μαΐου του 2001 και μεγάλωσε στην Αθήνα.
Το 2024 τελείωσε τις σπουδές της στη δραματική σχολή «Ιάκωβος Καμπανέλλης» του δήμου Αγίας Βαρβάρας. Παράλληλα σπουδάζει στο τμήμα Ψυχολογίας στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Ασχολείται με τον χορό και έχει υπάρξει για κάποια χρόνια αθλήτρια του βόλεϊ.
Μερικές από τις ασχολίες της είναι το Pilates, η ενασχόληση με τη φωτογραφία, η κατασκευή χειροποίητων και σκηνογραφικών αντικειμένων.
Το Σεπτέμβριο του 2023 άρχισε την εκπαίδευσή της με την Λυδία Γεωργανά στα πλαίσια του workshop της «Μελέτη πάνω σε επιλεγμένους σκηνοθέτες και την ιδιοσυγκρασία τους κατά τη διάρκεια της πορείας τους», το οποίο διαρκεί έως και σήμερα.
Πρόσφατα, ξεκίνησε και την εκπαίδευσή της στο πιάνο.
Εκτός της κινηματογραφικής και θεατρικής επαγγελματικής εμπειρίας έχει ασχοληθεί με την βοηθητική διδασκαλία και μελέτη παιδιών, τη γραμματειακή υποστήριξη καθώς και το σέρβις.
Έχει συμμετάσχει σε κινηματογραφικές ταινίες μικρού μήκους, στις οποίες έχει συνεργαστεί με τους σκηνοθέτες Θάνο Ηλιάδη, Δαμιανό Χρυσοχοΐδη και Πολύδωρο Καλαϊτζή, η ταινία του οποίου “Η καρδιά των πραγμάτων, όχι μια ταινία” ταξίδεψε σε φεστιβάλ του εξωτερικού, όπου και βραβεύτηκε (Portugal Indie film festival: Best Experimental Film).
Στο θέατρο συνεργάζεται με τον Αποστόλη Ψαρρό στη παράσταση “Ζευγαρώματα”.
Το 2025 υπήρξε, μαζί με τους συμφοιτητές της από τη δραματική σχολή, συνιδρύτρια της ομάδας «Les Etudiants», η οποία συμμετείχε στο διαγωνιστικό φεστιβάλ «24 Rush Hour Project» της Μικρής Ακαδημίας, κερδίζοντας τη 2η θέση.
About Author
